Een goede reiziger heeft geen reisplan en is ook niet van plan ergens aan te komen

De ziel is een ‘gevoelig instrument waarmee we betekenis zoeken, vinden en aflezen’. Vanwege deze gevoeligheid is de ziel gemakkelijk beïnvloedbaar en soms de weg kwijt. Dit is wat ik zopas las.
En dat klopt, zo voel ik me ook. Volgens verschillende teksten op internet is dit de betekenis van ‘een zoekende ziel’. Voor mij is het een gevoel dat ik vaak ervaar: ZOEKEND.

Een goede reiziger heeft geen reisplan en is ook niet van plan ergens aan te komen.
Zo noemt dit stuk. De titel verwoordt perfect het zoeken en wroeten. En belichaamt tegelijk het besef dat het OK is zo. Dat het des levens is. Dit schrijfsel zijn gewoon woorden die eruit moeten. Een gegeven waar ik mee aan de slag wil voor mezelf, in eerste plaats. Zijn er mensen die het mee willen lezen en mee willen volgen? Van harte welkom.

Het is niet nieuw, ik schreef er bijna 2 jaar geleden ook over (en deelde dan verder niets meer). Niemand kan vluchten voor zijn hart, daarom is het ook maar beter ernaar te luisteren. Wel, mijn volgende stap in mijn reisplan is o.a. schrijven – of ‘van me afschrijven’. Mijn doel? Dat is in de weg ….

Ik ervaar het al heel mijn leven, dat zoeken naar. Dingen ervaren, horen, beleven, zien, noem maar op. En dan komt het. Dan gebeurt er van alles in mijn hart, in mijn lijf, in mijn ZIEL. Soms voelt het heel goed, vaak heel verwarrend of pijnlijk en dan ga ik ZOEKEN. Zoeken naar betekenis, naar een reden en probeer ik te begrijpen.

Het houdt me bezig, vaak te veel (veel meer dan goed voor me is). Het brengt dualiteit. Binnenin voelt het als touwgetrek van de ene kant én van de andere. Wat is het nu? Wat is juist of correct? Ondertussen ben ik er al achter dat er geen goed of fout is – geen ‘right or wrong’, maar enkel het leven.
Na een tijdje voel ik me vanuit die dualiteit vaak ergens in het midden landen. En dan kan ik weer verder. Tot een volgend feit, een gebeurtenis of ervaring me weer teruggooien in dat gevoel van ZOEKEN. De huidige realiteit in de wereld doet me heel veel zoeken, het doet pijn en maakt verdrietig. Maar ik veronderstel dat ik in deze niet alleen sta.

In mijn leeswerk rond ‘een zoekende ziel’, kwam ik ook ‘de oude ziel’ tegen. Wat ik daarover lees, komt binnen. Het is heel herkenbaar. Een oude ziel heeft zo haar karaktertrekken. Ze is hoog sensitief en vatbaar voor het oppikken van energieën. Typisch is ook dat oude zielen vaak worstelen in het leven. Een blokje dat op zijn plaats valt…

Wat zijn zoal kenmerken van oude zielen:

• Sterke eigen identiteit – Oude zielen weten wie ze zijn
• Diep voelen – Omdat ze het leven zo diep willen voelen en ervaren, ligt teveel nadenken voor een oude ziel op de loer
• Groter doel in het leven staat op de eerste plaats
• Een soulmate, of anders niets – In liefde en vriendschap neemt een oude ziel doorgaans geen genoegen met oppervlakkigheid
• Zoekt gelijkwaardigheid – Iemand met een oude ziel wordt vaak als fascinerend beschouwd vanwege de diepe manier van voelen. En laat dat nu net niet ieders ding zijn
• Aantrekken van mensen die hulp nodig hebben – Oude zielen zijn ‘natural born healers’. Vandaar dat ze vaak mensen aantrekken die iets nodig hebben. De aantrekkingskracht is overigens wederzijds. Want niets voelt beter voor een oude ziel dan iemand te kunnen helpen die het echt nodig heeft
• Ah ja, en ‘geen spelletjes alsjeblieft’
• Oude zielen hebben bagage… ze hebben vaak wel wat meegemaakt en deden al wat innerlijk opruimwerk. Vaak omdat de situatie geen andere mogelijkheid toeliet dan naar binnen keren om van daaruit opnieuw te leren groeien
• En tenslotte, een oude ziel voelt zich meermaals vreemde eend in de bijt. Als oude ziel vind je vaak geen of niet direct aansluiting in sociale context.

Als ik het zo teruglees, komt er nu een rust over me. Een gevoel van: pfff, het is eruit. Ik mag dit nu loslaten. Loslaten om te wachten tot een volgend iets zich aanbiedt waar ik over wil schrijven en mijn zielenroerselen wil delen. Voor zij die mee lezen, laat het binnen komen.
Heb je momenteel heel veel last van die innerlijke dualiteit, dat zoeken? Wat mij helpt, is de natuur in trekken. Weer of geen weer, gewoon buiten. Een plek opzoeken waar wel wat groen is, waar je kan stappen, blijven staan, de natuur op je af laten komen. En dan gewoon ADEMEN.

Ik wil graag eindigen waarmee ik begon: de quote van Lao Zi. Chinese filosoof en volgens het taoïsme zelf de belangrijkste stichter van het taoïsme. 🙏

“Een goede reiziger heeft geen reisplan en is ook niet van plan ergens aan te komen”